O yetenekli insanlar, insan doğasına ters bir şekilde hareket ederler; dillerinde başkalarını düşünürler, davranışlarında kendi çıkarlarını gözetirler, tutumları nazik, ilkeleri ise sağlamdır; yüzeyde alçakgönüllü görünürler, içten ise cesurdurlar. İnsan doğasının ilginç yanı şudur: ne kadar cesur ve kendine güvenli olursanız, başkaları sizi o kadar çok saygı duyar; ne kadar alçakgönüllü ve nazik olursanız, başkaları sizi o kadar ciddiye almaz. Herhangi bir insanla olan ilişkilerinizde, eğer onu kaybetmek istemiyorsanız, ona fazla değer vermemelisiniz; eğer ona fazla değer verirseniz, kesinlikle kaybedersiniz. İnsanlarla etkileşimde, ne kadar soğuk olursanız, karşı taraf o kadar ilginizi çeker. Dinlemeye ve itaat etmeye başladığınızda, sanki sizin zayıf yanınızı yakalamış gibi, size karşı soğuk ve sıcak davranır. Menfaat açısından düşünmek, değerlendirmek ve düşünmek, sizi giderek daha akıllı yapar. Eğer sadece duygusal açıdan düşünüyorsanız, bu sizi yalnızca daha aptal yapar. Bu yüzden, aptallar duygusal, ustalar ise menfaat odaklıdır; başkaları size saygı duyar, çünkü iyi bir konuşmacı olduğunuzdan değil, yeterince güçlü olduğunuzdandır. Hayattaki kaygılar sadece iki nedenden kaynaklanır: ya kafanızda bir şey yoktur, ya da cebinizde para yoktur, ya da kafanızda bir şey yok olmasından, ya da cebinizde para olmaması korkusundandır. Öğrenmeye ve para kazanmaya zaman harcayan insanlar kaygı duymazlar, çünkü çok meşguldürler. Hayatın en iyi öğretmenleri, ebeveynlerin alçakgönüllülüğü, akrabaların kayıtsızlığı, arkadaşların terk edişi, sevgilinin ihaneti ve boş bir cebe sahip olmaktır. Usta olmak için yalnızca iki şey yapmalısınız: biri, başkalarının dayanamayacağı şeylere dayanmak, diğeri ise yeteneklerin yapamayacağı şeyleri yapabilmektir. Biri dayanma sınırı, diğeri ise yetenek sınırıdır. Bu iki sınır arasında hayatta kalma alanı vardır. Eğer başkalarının dayanamayacağı şeylere dayanabilir, yeteneklerin yapamayacağı şeyleri yapabiliyorsanız, o zaman hayatta kalma alanınız başkalarından daha büyük olur.