Dört yıldır TSMC'nin Arizona fabrikasında çalışan bir Reddit çalışanı, iyi maaşa rağmen feci yönetime, toksik işyeri kültürüne, son derece uzun çalışma saatlerine ve ayrımcılığa katlanmak zorunda olduklarını savunarak deneyimini paylaşan bir makale yayınladı... Işıltılı topluluk tartışması. (Özet: TSMC ve Marvell, ASIC çipinin küresel payını yutmak için eşsiz, "2nm + silikon fotonik" planını açtı) (Arka plan eki: TSMC'nin Arizona fabrikasının ilk gofret sevkiyatları! NVIDIA AI çiplerinin "Tayvan anne" paketine geri dönmesi gerekiyor) TSMC'nin Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Arizona fabrikası, maliyeti Tayvan fabrikasından daha yüksek olmasına rağmen bu yılın başında seri üretime (4nm ve 5nm süreçleri) başladı, ancak AMD CEO'su Su Zifeng kısa süre önce Arizona'dan üretilen çiplerin maliyetinin Tayvan'dan yaklaşık %5-20 daha pahalı olduğuna dikkat çekti, ancak tedarik zincirinin daha yüksek esnekliği nedeniyle müşteriler (AMD, Apple, Nvidia gibi) hala destek için ödeme yapmaya istekli. Ayrıca resmi bilgilere göre Arizona fabrikasının (3nm) yapısı tamamlandı ve seri üretim programı hızlanıyor ve 2028 yılında seri üretim dönemine girilmesi planlanıyor ki bu da yavaş yavaş yolunda gitmiyor gibi görünüyor. Ancak bu bağlamda, Arizona fabrikasında dört yıllık iş tecrübesine sahip olduğunu iddia eden ve şimdi ayrılan bir Amerikalı, dün köylülerin forumu Reddit'te bir makale yayınladı ve TSMC'nin iyi maaşına rağmen feci yönetime, toksik işyeri kültürüne, son derece uzun çalışma saatlerine ve ayrımcılığa katlanmak zorunda olduğunu açıkladı... Orijinal çeviri şu şekilde: Herkese merhaba, TSMC'nin Arizona fabrikası ile ilgili makalelerin altına sık sık mesaj bırakıyorum ve çok sayıda ilgili özel mesaj aldım. Oradaki deneyimimle ilgili bir makale yayınlamak istedim ve okuduktan sonra hala oraya başvurmak ve çalışmak istiyorsanız, en azından uyarıldınız. Bana geçmişimden bahsedin: 2021'de kabul edildim, o yaz Tayvan'a gittim ve ilk giden çalışanlardan biriydim. Çok fazla detaya girmeme gerek yok ama tam bir felaketti. Uçuş tarihimizi defalarca değiştirdiler, bize kötü bir dizüstü bilgisayar verdiler, konaklama yerimizin büyüklüğü / konumu hakkında yalan söylediler. Her neyse, tüm bunları pandemi kısıtlamalarına bağladım, o yüzden unut gitsin. Sonra Tainan'daki TSMC'ye gittik ve felaket devam etti. Hazır bir eğitim programları yoktu, neredeyse hiç İngilizce konuşan yoktu ve ekibim için bize yardım etmeyi reddettiler çünkü "Amerikalılar çok para kazanıyor, onlara yardım etmek zorunda değiliz." Toplamda, Tayvan'da birkaç yıllık "eğitime" hızlı bir şekilde ilerleyin, bu süre zarfında insanların yaklaşık% 20'si çalışma koşulları ve tarzı zaten korkunç olduğu için istifa etti ve sonra Arizona'ya döndük. Açıkçası, yeni bir fabrikanın sorunlarla karşılaşması kaçınılmazdır, ancak TSMC'nin her zaman her şeyi berbat etmenin bir yolu vardır. Proje programın gerisindeydi çünkü hiçbir planları yoktu. Tüm mavi yakalı Amerikalı işçilerle başa çıkamadıkları için pisliği temizlemek için Tayvanlıları gönderdiler. Mühendislerin vasıfsız veya eğitimli fabrika çalışmalarımızı desteklemesini sağlayarak bizi son derece riske atıyorlar. Güvenli tarafta olmak için, "belki yıl sonunda kötü bir inceleme almak" pahasına reddetmek zorunda kaldık. Tüm bunlardan sonra, düşündüm ki, tamam, bu yabancı bir şirketin Amerika Birleşik Devletleri'nde yeni bir fabrika açmasının sancıları ve işler daha iyi olmalı, değil mi? … Yanlış! Daha da kötüye gidiyor. O zamana kadar, Tayvan'da başladığım meslektaşlarımın yaklaşık yüzde 70'i istifa etmişti, bu yüzden sürekli yeni çalışanlar yetiştiriyorduk. Dahası, iletişim halinde olduğum tüm eski meslektaşlarım, ayrıldıktan sonra daha iyi durumda olduklarını söylediler. Her proje Tayvan'ın "ana fabrikasından" geliyor ve mantık veya sebep ne olursa olsun yine de takip edilmesi gerekiyor. Yani yeniliğe yer yok, beyninizi kullanma fırsatı bile yok. İş şu hale gelir: işe gidin, bugün ne yapmanız gerektiğini görün, sonra değişmeyi planlayın, düzeltin, programın ciddi şekilde gerisinde kalın ve sonra döngüyü tekrarlamaya devam edin. Ekibimde stajyer/yeni işe alım görüşmelerine katıldım (sanırım İngilizce benim ana dilim ve bazı Tayvanlılar kötü görüşmeler yapıyor). Sonuç olarak, mülakattan önce aldığım hazırlık talimatları çok rahatsız ediciydi. Önceliği Tayvanlılara vermem talimatı verildi, ardından vizesi olan herkes geldi, çünkü "vizesi olanları kontrol etmek daha kolay". Göçmenlik kısıtlamaları olmadan Amerikalıları işe almak istemiyorlar, çünkü Amerikalılar orada ne kadar kötü olduğunu öğrendiklerinde bırakacaklar ve bunu kendileri de biliyorlar, bu yüzden insanları rehin alıyorlar ve yeşil kart havucuyla önlerine asıyorlar. Ayrıca bana Hint kökenli insanları işe almamam söylendi ve hatta "Doktoralılar" gibi kaba bir unvana bile sahiplerdi. Görüştüğüm insanlardan ikisi, herhangi bir görüşmeden önce işi aldıklarını ve görüşmenin kendisinin sadece bir formalite olduğunu söyledi. Hepsi TSMC'de çalışmış kişilerle ilgilidir. Kimi tanıdığınız kavramını anlıyorum, ne bildiğinizi değil, ama adam kayırmacılığın bu kadar ciddi olması şok edici. Ayrıca röportajlarda "Tayvanlı çalışma kültürünü" vurgulamam söylendi, bu da her gün bağırılıp çağırıldığınız ve yeni işe alınanların devir hızı çok, çok yüksek olduğu için imkansız son teslim tarihleriyle uğraşmak zorunda olduğunuz anlamına geliyor. Günlük işler de bir kabustur. Hayatınızı işe adamanızı bekliyorlar. Saatlik bir ücret olsaydı iyi olabilirdi, ama ben sabit maaşlı bir mühendisim ve ne kadar uzun süre çalışırsam çalışayım maaş aynı. Bazen akşam 9-10'a kadar çalışır. Ekibimdeki diğer mühendisler günde 14-16 saat çalışıyorlar... Normal. Çoğu insan her gün akşam 8 civarında ayrılıyor ve bu hala yoğun bir gün. "Yarın sabah görüşülmesi gereken" "acil" projeleri kasıtlı olarak saat 4-5'te teslim edecekler, bu da kalmanız ve fazla mesai yapmanız gerektiği anlamına geliyor. Çalışma kültürünün kendisi de çok zehirlidir. Tayvanlı maaşlar, gelirlerinin %50'sinden fazlası ikramiyelerden gelecek şekilde yapılandırılmıştır. Bu bonus sadece performansa dayalı değil, aynı zamanda bir popülerlik yarışması ve en önemlisi ne kadar batırdığınıza dayanıyor. Yani, bu kadar çok paranın işleri batıramamanıza bağlı olduğu bir ortamdaysanız, gölgelerde saklanmayı ve herhangi bir sorun çıkarmamayı seçebilirsiniz, değil mi? Eh, çoğu insanın yaptığı tam olarak budur. Bu nedenle, birinden yardım istemek isterseniz, ya sizi görmezden gelirler ya da sizi bir başkasının üzerine iterler, çünkü size söylediklerini batırırsanız, suçlanırlar. Bu çok toksik bir çalışma tarzı yaratır: ekip çalışması yok, kimseye yardım edecek kimse yok ve sonuçta tüm projeleri geciktiriyor. Ayrıca TSMC'nin sadece Tayvanlı bir şirket olmadığını, çoğu Tayvanlı için Tayvan'ı temsil eden şirket olduğunu da unutmamalısınız. Burada çalışmaktan çok onur duyuyorlar (ve haklı olarak), ancak Tayvanlı olmayan biri olarak şirkete aynı bağlılık duygusuna sahip değilim. İş yerinde işleri halletmeyi ve yeni şeyler öğrenmeyi severim, ancak çoğu Tayvanlının yaptığı gibi şirket için ruhumu satmam. İşi hayattaki ilk ve tek seçenek olarak görüyorlar ve aile ikinci sırada geliyor ki bu bana uymuyor. Ben hayat için çalışıyorum, onlar iş için yaşıyorlar. Tayvanlılar söz konusu olduğunda, kültürleri Amerika Birleşik Devletleri'ninkinden çok farklıdır. Diğer ırklarla çok az temasları vardır ve sonuç olarak çok ırkçı olabilirler. Başkalarının aksanları, görünüşleri ve engelleriyle dalga geçtiklerini duydum. Bunu genellikle özel olarak veya Çince olarak yaparlar, ancak Tayvan'da yaşadığım ve çok fazla Çince öğrendiğim için ne dediklerini anlayabiliyorum. Sadece başkalarının önünde dalga geçin veya kötü şeyler söyleyin. Sonunda işlerini lise gibi yapıyorlar. Herkesin, iş dışında herhangi bir hayatları olmadığı için şirkette birbirleriyle çıkan kendi dedikodu zümresi vardır. Ayrıca çok cinsiyetçiler. Tayvan'dayken, işe gidecek yeni bir kız vardı, ...
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
[自述] Amerika'da TSMC'nin ABD fabrikasında 4 yıl çalıştım: Bir köpek gibi yaşıyorum, günlük yaşamım ayrımcılık, taciz ve sonsuz fazla mesai ile dolu...
Dört yıldır TSMC'nin Arizona fabrikasında çalışan bir Reddit çalışanı, iyi maaşa rağmen feci yönetime, toksik işyeri kültürüne, son derece uzun çalışma saatlerine ve ayrımcılığa katlanmak zorunda olduklarını savunarak deneyimini paylaşan bir makale yayınladı... Işıltılı topluluk tartışması. (Özet: TSMC ve Marvell, ASIC çipinin küresel payını yutmak için eşsiz, "2nm + silikon fotonik" planını açtı) (Arka plan eki: TSMC'nin Arizona fabrikasının ilk gofret sevkiyatları! NVIDIA AI çiplerinin "Tayvan anne" paketine geri dönmesi gerekiyor) TSMC'nin Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Arizona fabrikası, maliyeti Tayvan fabrikasından daha yüksek olmasına rağmen bu yılın başında seri üretime (4nm ve 5nm süreçleri) başladı, ancak AMD CEO'su Su Zifeng kısa süre önce Arizona'dan üretilen çiplerin maliyetinin Tayvan'dan yaklaşık %5-20 daha pahalı olduğuna dikkat çekti, ancak tedarik zincirinin daha yüksek esnekliği nedeniyle müşteriler (AMD, Apple, Nvidia gibi) hala destek için ödeme yapmaya istekli. Ayrıca resmi bilgilere göre Arizona fabrikasının (3nm) yapısı tamamlandı ve seri üretim programı hızlanıyor ve 2028 yılında seri üretim dönemine girilmesi planlanıyor ki bu da yavaş yavaş yolunda gitmiyor gibi görünüyor. Ancak bu bağlamda, Arizona fabrikasında dört yıllık iş tecrübesine sahip olduğunu iddia eden ve şimdi ayrılan bir Amerikalı, dün köylülerin forumu Reddit'te bir makale yayınladı ve TSMC'nin iyi maaşına rağmen feci yönetime, toksik işyeri kültürüne, son derece uzun çalışma saatlerine ve ayrımcılığa katlanmak zorunda olduğunu açıkladı... Orijinal çeviri şu şekilde: Herkese merhaba, TSMC'nin Arizona fabrikası ile ilgili makalelerin altına sık sık mesaj bırakıyorum ve çok sayıda ilgili özel mesaj aldım. Oradaki deneyimimle ilgili bir makale yayınlamak istedim ve okuduktan sonra hala oraya başvurmak ve çalışmak istiyorsanız, en azından uyarıldınız. Bana geçmişimden bahsedin: 2021'de kabul edildim, o yaz Tayvan'a gittim ve ilk giden çalışanlardan biriydim. Çok fazla detaya girmeme gerek yok ama tam bir felaketti. Uçuş tarihimizi defalarca değiştirdiler, bize kötü bir dizüstü bilgisayar verdiler, konaklama yerimizin büyüklüğü / konumu hakkında yalan söylediler. Her neyse, tüm bunları pandemi kısıtlamalarına bağladım, o yüzden unut gitsin. Sonra Tainan'daki TSMC'ye gittik ve felaket devam etti. Hazır bir eğitim programları yoktu, neredeyse hiç İngilizce konuşan yoktu ve ekibim için bize yardım etmeyi reddettiler çünkü "Amerikalılar çok para kazanıyor, onlara yardım etmek zorunda değiliz." Toplamda, Tayvan'da birkaç yıllık "eğitime" hızlı bir şekilde ilerleyin, bu süre zarfında insanların yaklaşık% 20'si çalışma koşulları ve tarzı zaten korkunç olduğu için istifa etti ve sonra Arizona'ya döndük. Açıkçası, yeni bir fabrikanın sorunlarla karşılaşması kaçınılmazdır, ancak TSMC'nin her zaman her şeyi berbat etmenin bir yolu vardır. Proje programın gerisindeydi çünkü hiçbir planları yoktu. Tüm mavi yakalı Amerikalı işçilerle başa çıkamadıkları için pisliği temizlemek için Tayvanlıları gönderdiler. Mühendislerin vasıfsız veya eğitimli fabrika çalışmalarımızı desteklemesini sağlayarak bizi son derece riske atıyorlar. Güvenli tarafta olmak için, "belki yıl sonunda kötü bir inceleme almak" pahasına reddetmek zorunda kaldık. Tüm bunlardan sonra, düşündüm ki, tamam, bu yabancı bir şirketin Amerika Birleşik Devletleri'nde yeni bir fabrika açmasının sancıları ve işler daha iyi olmalı, değil mi? … Yanlış! Daha da kötüye gidiyor. O zamana kadar, Tayvan'da başladığım meslektaşlarımın yaklaşık yüzde 70'i istifa etmişti, bu yüzden sürekli yeni çalışanlar yetiştiriyorduk. Dahası, iletişim halinde olduğum tüm eski meslektaşlarım, ayrıldıktan sonra daha iyi durumda olduklarını söylediler. Her proje Tayvan'ın "ana fabrikasından" geliyor ve mantık veya sebep ne olursa olsun yine de takip edilmesi gerekiyor. Yani yeniliğe yer yok, beyninizi kullanma fırsatı bile yok. İş şu hale gelir: işe gidin, bugün ne yapmanız gerektiğini görün, sonra değişmeyi planlayın, düzeltin, programın ciddi şekilde gerisinde kalın ve sonra döngüyü tekrarlamaya devam edin. Ekibimde stajyer/yeni işe alım görüşmelerine katıldım (sanırım İngilizce benim ana dilim ve bazı Tayvanlılar kötü görüşmeler yapıyor). Sonuç olarak, mülakattan önce aldığım hazırlık talimatları çok rahatsız ediciydi. Önceliği Tayvanlılara vermem talimatı verildi, ardından vizesi olan herkes geldi, çünkü "vizesi olanları kontrol etmek daha kolay". Göçmenlik kısıtlamaları olmadan Amerikalıları işe almak istemiyorlar, çünkü Amerikalılar orada ne kadar kötü olduğunu öğrendiklerinde bırakacaklar ve bunu kendileri de biliyorlar, bu yüzden insanları rehin alıyorlar ve yeşil kart havucuyla önlerine asıyorlar. Ayrıca bana Hint kökenli insanları işe almamam söylendi ve hatta "Doktoralılar" gibi kaba bir unvana bile sahiplerdi. Görüştüğüm insanlardan ikisi, herhangi bir görüşmeden önce işi aldıklarını ve görüşmenin kendisinin sadece bir formalite olduğunu söyledi. Hepsi TSMC'de çalışmış kişilerle ilgilidir. Kimi tanıdığınız kavramını anlıyorum, ne bildiğinizi değil, ama adam kayırmacılığın bu kadar ciddi olması şok edici. Ayrıca röportajlarda "Tayvanlı çalışma kültürünü" vurgulamam söylendi, bu da her gün bağırılıp çağırıldığınız ve yeni işe alınanların devir hızı çok, çok yüksek olduğu için imkansız son teslim tarihleriyle uğraşmak zorunda olduğunuz anlamına geliyor. Günlük işler de bir kabustur. Hayatınızı işe adamanızı bekliyorlar. Saatlik bir ücret olsaydı iyi olabilirdi, ama ben sabit maaşlı bir mühendisim ve ne kadar uzun süre çalışırsam çalışayım maaş aynı. Bazen akşam 9-10'a kadar çalışır. Ekibimdeki diğer mühendisler günde 14-16 saat çalışıyorlar... Normal. Çoğu insan her gün akşam 8 civarında ayrılıyor ve bu hala yoğun bir gün. "Yarın sabah görüşülmesi gereken" "acil" projeleri kasıtlı olarak saat 4-5'te teslim edecekler, bu da kalmanız ve fazla mesai yapmanız gerektiği anlamına geliyor. Çalışma kültürünün kendisi de çok zehirlidir. Tayvanlı maaşlar, gelirlerinin %50'sinden fazlası ikramiyelerden gelecek şekilde yapılandırılmıştır. Bu bonus sadece performansa dayalı değil, aynı zamanda bir popülerlik yarışması ve en önemlisi ne kadar batırdığınıza dayanıyor. Yani, bu kadar çok paranın işleri batıramamanıza bağlı olduğu bir ortamdaysanız, gölgelerde saklanmayı ve herhangi bir sorun çıkarmamayı seçebilirsiniz, değil mi? Eh, çoğu insanın yaptığı tam olarak budur. Bu nedenle, birinden yardım istemek isterseniz, ya sizi görmezden gelirler ya da sizi bir başkasının üzerine iterler, çünkü size söylediklerini batırırsanız, suçlanırlar. Bu çok toksik bir çalışma tarzı yaratır: ekip çalışması yok, kimseye yardım edecek kimse yok ve sonuçta tüm projeleri geciktiriyor. Ayrıca TSMC'nin sadece Tayvanlı bir şirket olmadığını, çoğu Tayvanlı için Tayvan'ı temsil eden şirket olduğunu da unutmamalısınız. Burada çalışmaktan çok onur duyuyorlar (ve haklı olarak), ancak Tayvanlı olmayan biri olarak şirkete aynı bağlılık duygusuna sahip değilim. İş yerinde işleri halletmeyi ve yeni şeyler öğrenmeyi severim, ancak çoğu Tayvanlının yaptığı gibi şirket için ruhumu satmam. İşi hayattaki ilk ve tek seçenek olarak görüyorlar ve aile ikinci sırada geliyor ki bu bana uymuyor. Ben hayat için çalışıyorum, onlar iş için yaşıyorlar. Tayvanlılar söz konusu olduğunda, kültürleri Amerika Birleşik Devletleri'ninkinden çok farklıdır. Diğer ırklarla çok az temasları vardır ve sonuç olarak çok ırkçı olabilirler. Başkalarının aksanları, görünüşleri ve engelleriyle dalga geçtiklerini duydum. Bunu genellikle özel olarak veya Çince olarak yaparlar, ancak Tayvan'da yaşadığım ve çok fazla Çince öğrendiğim için ne dediklerini anlayabiliyorum. Sadece başkalarının önünde dalga geçin veya kötü şeyler söyleyin. Sonunda işlerini lise gibi yapıyorlar. Herkesin, iş dışında herhangi bir hayatları olmadığı için şirkette birbirleriyle çıkan kendi dedikodu zümresi vardır. Ayrıca çok cinsiyetçiler. Tayvan'dayken, işe gidecek yeni bir kız vardı, ...